Het werk van Tom Heerschop (1972) doet denken aan de rauwe nieuwe schilderkunst: doeken die bulken van verf en gevonden voorwerpen die erin blijven kleven. Het zijn gewelddadige schilderingen op papier die sterk overkomen. Hier zijn pijn en pret in balans in krachtige composities die niet verzuipen in detail. De schilderingen op papier tonen een vrolijke scène, met een zweempje kinderboeken-gevoel, maar telkenmale ontaardt deze in een nachtmerrie. Grote handen die mensjes wegplukken uit een groen weiland, of vogels met gemene tanden die lief zwaaiende poppetjes op happen. In de meeste werken plaatst Heerschop kleine legertjes van wezentjes die als mierenkolonies optrekken om een reus te pesten, waarbij de strijd vaak onbeslist lijkt. Raadselachtig maar onstuitbaar, dan zijn zijn tekeningen op hun best. Je herkent de nachtmerrie, zo ben je ook wel eens zwetend wakker geschrikt, zonder te begrijpen waarvoor je nou precies doodsangsten uitstond. Juist dat ongewisse maakt het des te enger.

Zijn tekeningen zijn ongeremd, soms wild, en tonen een groot vermogen om thema’s als seksualiteit, eenzaamheid of menselijke relaties uit te drukken. Het plezier en de gedrevenheid waarmee Heerschop werkt is duidelijk aan het werk af te lezen. Hij varieert van zwierige lijntekeningen tot heel dichte expressieve voorstellingen. Opvallend is dat dieren, meestal vogels, gebruikt worden om menselijke emoties uit te drukken. Wat overheerst is het gevoel dat je in een fabelwereld terecht bent gekomen, waarin de tekenaar alles op een onstuimige manier naar zijn hand kan zetten.